Μετά την αντίδραση των κατοίκων που είχε οδηγήσει στην προσωρινή απόσυρσή του, η δημοτική αρχή Μανούρη επανέφερε και τελικά ψήφισε, στη συνεδρίαση της Δευτέρας 28 Ιουλίου,
το λεγόμενο «ειδικό τέλος απαλλοτρίωσης», 0,5 ευρώ /τ.μ, κάθε χρόνο για έξι (6) χρόνια! Η απόφαση πέρασε με οριακή πλειοψηφία (18 υπέρ – 15 κατά), μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τη διοίκηση να επιχειρεί να εμφανίσει το μέτρο ως “λογικό” και “αναγκαίο”.
«Λιγότερο από έναν καφέ τον μήνα», δήλωσε προκλητικά ο δήμαρχος, προσπαθώντας να εμφανίσει τη νέα φορολόγηση ως ασήμαντη. Δεν είπε όμως τίποτα για το τι σημαίνει αυτό το “καφεδάκι” για μια κατά βάση εργατική πόλη, με χιλιάδες οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες.
Ποιος πληρώνει; Ποιος αποφασίζει;
Η αλήθεια είναι απλή: αντί να διεκδικήσει από το κράτος δημόσια χρηματοδότηση για την απόκτηση ελεύθερων χώρων, η δημοτική αρχή μετακυλίει το κόστος στους ίδιους τους κατοίκους. Ζητά να πληρώσουμε ξανά για χώρους που ήδη έχουμε πληρώσει και δικαιούμαστε. Την ίδια στιγμή, χαρίζει προνόμια σε εκείνους που πραγματικά μπορούν να πληρώσουν: ας μην ξεχνάμε ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της διοίκησης Μανούρη, ήταν η αύξηση των δημοτικών τελών στους μικροεπαγγελματίες της πόλης – εξαιρώντας όμως προκλητικά τις τράπεζες και τα πολυκαταστήματα. Έτσι, ενώ από τους κατοίκους ζητά “ένα καφεδάκι τον μήνα”, αφήνει στο απυρόβλητο όσους έχουν κέρδη εκατομμυρίων, επιλέγοντας να φορτώσει το κόστος στις πλάτες των πολλών.
Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από μια διοίκηση που πορεύεται χέρι-χέρι με τις στρατηγικές της κυβέρνησης και της ΕΕ: Εκεί όπου οι ελεύθεροι χώροι γίνονται “επενδυτικές ευκαιρίες”, οι ανάγκες βαφτίζονται “κόστος”, και ο οι υποδομές «προϊόν». Τελικά τόσο το κεντρικό κράτος όσο και ο δήμος μεταβιβάζουν την ευθύνη στην τοπική κοινωνία και τον καθένα/μια ατομικά.
Είναι ξεκάθαρο εδώ και καιρό, ότι η τοπική αυτοδιοίκηση έχει πάψει να είναι αυτοδιοίκηση. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες δεν λειτουργούν πια ως θεσμοί λαϊκής εκπροσώπησης και υπεράσπισης των κοινωνικών αναγκών, ούτε λειτουργούν αυτόνομα, αντίθετα, λειτουργούν ως τοπικό κράτος, ως μηχανισμοί που εφαρμόζουν σε δήμους και περιφέρειες τις κεντρικές πολιτικές της κυβέρνησης, της Ε.Ε., των “δημοσιονομικών στόχων” και της αγοράς. Δεν συγκρούονται με αυτές τις πολιτικές, τις υλοποιούν. Και η διοίκηση Μανούρη τις υλοποιεί με συνέπεια.